Mijn lijf van een aantal jaar geleden wel te verstaan. En ik ga het doen ook, ik krijg het terug. Ook al zal het minder strak zijn als toen, het gaat me verdorie lukken!
Dus van menopauze naar marathonlijf.
Lieve kilo’s,
Ik weet niet hoe jullie binnen zijn gekomen, maar de feestjes zijn voorbij. Jullie zijn niet langer welkom. Het is tijd om terug te gaan naar waar je vandaan komt – waar dat ook mag zijn – en mij mijn lijf van toen terug te geven.
Sinds de overgang is het alsof mijn lichaam een nieuw talent heeft ontdekt: vet opslaan. Met name op plekken waar ik het absoluut niet wil. Wat ooit een strakke taille was, is nu een soort gezellig reservebandje geworden. Het lijkt wel alsof mijn lijf denkt dat ik me voorbereid op een winterslaap. Nou, nieuwsflash: ik slaap prima zonder extra isolatie.
De Realiteit: Een Begin van Gestuntel
Zoals elke zelfverklaarde heldin in haar eigen verhaal, begon mijn missie met een paar ambitieuze pogingen. “Gezonder eten,” zei ik tegen mezelf. Geen probleem, toch? Tot ik na dag één bijna begon te huilen bij het zien van een vergeten chocoladeletter in de kast. Die letter ‘S’ stond niet alleen voor Sinterklaas, maar ook voor Struggle.
Daarna kwam het sporten. Ik dacht dat ik zou beginnen met yoga, rustig en spiritueel. Tot ik op mijn matje lag en meer kreunde dan een oude deur. “Downward dog?” Nee, meer “Flat-on-my-face”. Maar ik heb volgehouden, want als je ooit een kettlebell in je handen hebt gehad, weet je dat er geen weg terug is. Die dingen wegen meer dan je emotionele bagage.
Mijn Innerlijke Drill Sergeant
Ik heb mezelf veranderd in een soort drill sergeant:
- “Nee, je hebt geen chocolade nodig, je hebt een appel nodig.”
- “Drinken we wijn? Nee, we drinken water, prinses!”
- “Ga je nu echt een donut eten? Of wil je dat spijkerbroekje terug?”
Het helpt niet altijd, want soms wint mijn innerlijke Bourgondiër het. Die fluistert verleidelijk: “Eén koekje doet geen pijn.” Spoiler alert: één koekje doet pijn. Vooral als het er drie worden en een stukje taart erbij.
De Echte Overwinning
Maar weet je wat? Het is oké als het niet perfect gaat. Elke keer dat ik besluit mijn sneakers aan te trekken en een rondje te rennen – oké, wandelen, wie houd ik voor de gek – is het een overwinning. En als ik een keer gezond kook en het nog lekker vind ook, dan dans ik bijna door de keuken.
Ik weet dat mijn lijf misschien niet meer wordt zoals het ooit was, maar het kan wel sterker worden. Fitter. En vooral: meer van mij houden dan ooit tevoren. Want dat lijf, met al die extra kilootjes en de ervaring van de overgang, heeft me hier gebracht. Dat verdient een beetje liefde en waardering.
Het Wordt Leuk, Echt Waar
Dus hier sta ik. Met zweetdruppels op mijn voorhoofd, een zielig hoopje rauwe worteltjes in mijn hand en een vastberaden blik in mijn ogen. Die kilo’s? Die ga ik verslaan. En als ik onderweg een stukje taart eet, dan geniet ik daar gewoon dubbel van. Want dit avontuur is niet alleen een gevecht tegen kilo’s; het is een viering van alles wat ik ben. Een powervrouw, overgang of niet.
Kom maar op, lijf van vroeger. We gaan er een feestje van maken – inclusief af en toe een koekje. 🎉